The movie is in French, with subtitles. It is loaded with dialog. Dougy blocks the subtitles. He’s sure he sees a fly or something up there. Darned if I can follow the story line now!
Andy snoozes away at the same time. Yes, he’s the good kitty boy.
The movie is in French, with subtitles. It is loaded with dialog. Dougy blocks the subtitles. He’s sure he sees a fly or something up there. Darned if I can follow the story line now!
Andy snoozes away at the same time. Yes, he’s the good kitty boy.
I’ve always wondered why cats insist on sitting in front of the screen. 🙂
LOL! Because! If not in front of the screen, in front of my face if I’m resting my head on a pillow on the recliner. They both stand on the front part of the arm, thoroughly blocking the television.
I think the fly flew from my house to yours. Get that fly Dougy! Maybe it landed on Andy’s nose? Tee hee hee.
It disappeared, I hope it died a horrible death, starved for food and “fly love”!
Well, he’s just interested in such a beautiful woman and the scenery is like wow. You’ll just have to learn French, mon ami. lol
Jean
Tant que je traduis Google, je peux écrire imparfaitement dans de nombreuses langues, y compris le français!
That is funny. I have Comcast so I can rewind something does your service have that feature?
Yes, there is a DVD feature so you can record several hours worth of programming. It isn’t too versatile compared with other systems (as I understand them).
They like to do that ! they are the Star.
Quel est le film, si je ne suis pas indiscrète ?
Amitiés aux 3 🙂
Le film était PAULINE A LA PLAGE. Voici un long commentaire de quelqu’un nommé “Elvira”:
Ce film a sauvé Eric Rohmer dans mon livre. Je l’ai acheté par hasard, je me suis dit que je devrais être un bon cinéphile et lui donner une seconde chance de vraiment “briller” après Ma Nuit Chez Maud, ce que j’ai aimé mais que je n’ai pas aimé. Heureusement, j’ai pensé que Pauline à la plage est un film magnifique. Cela peut sembler très simple au début, mais il y a quelque chose de vraiment captivant.
Dans le film, Pauline, une jeune fille qui n’a jamais été amoureuse, passe quelques jours à la plage sous les soins de sa cousine Marion, une femme exubérante, peut-être dans la mi-trentaine. Un jour, après une baignade, ils rencontrent Pierre, une ancienne flamme de Marion datant des jours précédant son mariage – et son divorce -. Immédiatement, une connaissance de Pierre, Henri, l’aîné du groupe, se faufile dans la conversation et se présente aux filles. Donc, un groupe de quatre est constitué et le drame suit.
Ces quatre personnages sont parfaitement développés. Rohmer nous glisse discrètement des anecdotes et des impressions de leur passé et nous engage dans leurs conversations sur l’amour et la convoitise autour du vin et du dîner. Leur discours est franc et perspicace, mais pas trop philosophique. Ce sont des gens intelligents, qui discutent sereinement et comparent leurs points de vue moraux au fur et à mesure que leurs relations entre eux changent légèrement. Pierre croit au véritable amour durable, Marion au coup de foudre, Henri a autant de femmes que lui, et Pauline veut juste trouver quelqu’un qu’elle puisse connaître, puis aimer.
Bientôt, l’occasion se présente de mettre le «discours» en pratique et de susciter des attitudes réciproques. Henri et Marion commencent une liaison au grand désespoir de Pierre. Pauline observe le triangle amoureux Henri-Marion-Pierre de loin, parfois avec inquiétude et parfois avec dégoût, jusqu’à ce qu’elle rencontre un garçon à la plage qui se consacre à sa propre éducation romantique. Puis, dans une tournure narrative si bien introduite qu’au moment où je ne comprenais pas le poids que cela aurait dans le reste de l’histoire, une découverte malheureuse mène à des malentendus qui placent “l’amour” de chacun sous le regard.
Le film se déroule au bord de la mer. Marcher près du rivage, plonger dans les vagues jusqu’aux genoux, bronzer, se faufiler dans la maison de l’autre par la fenêtre, rester au lit le matin, faire du vélo à travers la ville, la caméra suit chaque personnage sous une belle lumière jaune. Ils se promènent tout habillés de façon étriquée, comme s’exposant, s’attendant à ce que quelque chose se produise, prenne contact. Leur état d’esprit est flou et décadent; ils maintiennent un contact physique occasionnel mais régulier les uns avec les autres, ils vivent dans le présent, ils parlent rarement de leur vie en ville. Je ne peux que comparer la sensation avec les premiers chapitres de Bonjour, Tristesse, abandon et bonheur mêlés à un peu d’angoisse.
Le charme de Pauline à la Plage réside dans sa curiosité. Cela semble mener quelque part, à un conflit que nous ne prévoyons pas tout à fait, et ensuite le livrer d’une manière purement cinématographique. Il repose également sur le charisme de ses personnages et sur un dialogue suffisamment puissant pour construire des personnages crédibles et les rendre dignes d’intérêt. Je trouvais cela à la fois amusant et stimulant, et une bonne escapade d’une heure et demie vers une dernière consécration que nous connaissons depuis toujours, mais que nous avons peut-être trop lâche à accepter comme solution.
Dougy is the star of the programme! Hehe!
Yes, as might be expected from any seven-year-old, the world is “Look at me!” OK, Dougley, I see you. You are all I can see!
Hehehe!
I hope you can follow that film until the end.Haha
It was interrupted by a cat, but here is the story, in Dutch:
De film was PAULINE A LA PLAGE. Hier is een lange recensie door iemand met de naam “Elvira”:
Deze film redde Eric Rohmer in mijn boek. Ik kocht het bij toeval, dacht dat ik een goede cinefiel moest zijn en gaf hem een tweede kans om echt te “stralen” naar Ma Nuit Chez Maud, wat ik leuk vond maar niet leuk vond. Gelukkig vond ik Pauline à la Plage een prachtige film; lijkt in het begin misschien heel simpel, maar er is iets dat heel verrukkelijk is.
In de film brengt Pauline, een jong meisje dat nog nooit verliefd is, een paar dagen door aan het strand onder de hoede van haar neef Marion, een uitbundige vrouw, misschien midden in de dertig. Op een dag, na een duik, komen ze Pierre tegen, een oude vlam van Marion uit de dagen vóór haar huwelijk – en echtscheiding -. Meteen sluipt een kennis van Pierre, Henri, de oudste van de groep, het gesprek in en stelt zichzelf voor aan de meisjes. Dus wordt een groep van vier gevormd en volgt een drama.
Deze vier karakters zijn uitstekend ontwikkeld. Rohmer schuift discreet onze anekdotes en indrukken uit hun verleden in en engageert ons in hun gesprekken over liefde en lust over wijn en diner. Hun gesprek is openhartig en verhelderend, maar niet overdreven filosofisch. Het zijn intelligente mensen, die sereen discussiëren en hun morele gezichtspunten vergelijken, terwijl hun relaties met elkaar op een lichtere manier veranderen. Pierre gelooft in echte, blijvende liefde, Marion verliefd op het eerste gezicht, Henri in het hebben van zoveel vrouwen als hij komt, en Pauline wil gewoon iemand vinden die ze kan kennen, en dan liefhebben.
Al gauw komt de gelegenheid zich voor om de ‘talk’ in de praktijk te brengen, en voor attitudes om elkaar uit te dagen. Henri en Marion beginnen een affaire, tot grote wanhoop van Pierre. Pauline observeert de liefdesdriehoek Henri-Marion-Pierre op afstand, soms bezorgd en soms walgend, tot ze een jongen op het strand ontmoet die haar gedachten op haar eigen romantische opvoeding richt. Vervolgens, in een zo goed geïnspireerde verteltrant dat ik op het moment niet het gewicht had begrepen dat het in de rest van het verhaal zou hebben, leidt een ongelukkige ontdekking tot misverstanden die ieders ‘liefde’ onder de loep nemen.
De film ontvouwt zich door de zee. Of je nu langs de kust wandelt, knielandend de golven in gaat, zonnebaadt, door het raam in elkaars huizen sluipt, ‘s morgens in bed ligt, fietsen door de stad rijdt, de camera volgt elk personage onder een prachtig geel licht. Ze lopen altijd strak gekleed, alsof ze zichzelf blootgeven, verwachten dat er iets gebeurt, om contact te maken. Hun gemoedstoestand is wazig en decadent; ze onderhouden een nonchalant maar gestaag fysiek contact met elkaar, ze leven in het heden, ze praten zelden over hun leven in de stad. Ik kan het gevoel alleen vergelijken met de eerste hoofdstukken van Bonjour, Tristesse, verlaten en gelukzalig vermengd met een beetje angst.
De charme van Pauline à la Plage is de nieuwsgierigheid die het opwekt. Het lijkt ergens naartoe te leiden, naar een conflict dat we niet helemaal voorzien en levert het dan op een puur filmische manier af. Het rust ook op het charisma van zijn personages en op een dialoog die groot genoeg is om geloofwaardige personages te construeren en ze de moeite waard te maken om voor te zorgen. Ik vond het zowel amusant als tot nadenken stemmend, en een waardige anderhalf uur escapade naar een laatste zelfverzekerdheid die we altijd al kenden, maar die misschien te laf waren om als een oplossing te accepteren.
De film was PAULINE A LA PLAGE. Hier is een lange recensie door iemand met de naam “Elvira”:
Deze film redde Eric Rohmer in mijn boek. Ik kocht het bij toeval, dacht dat ik een goede cinefiel moest zijn en gaf hem een tweede kans om echt te “stralen” naar Ma Nuit Chez Maud, wat ik leuk vond maar niet leuk vond. Gelukkig vond ik Pauline à la Plage een prachtige film; lijkt in het begin misschien heel simpel, maar er is iets dat heel verrukkelijk is.
In de film brengt Pauline, een jong meisje dat nog nooit verliefd is, een paar dagen door aan het strand onder de hoede van haar neef Marion, een uitbundige vrouw, misschien midden in de dertig. Op een dag, na een duik, komen ze Pierre tegen, een oude vlam van Marion uit de dagen vóór haar huwelijk – en echtscheiding -. Meteen sluipt een kennis van Pierre, Henri, de oudste van de groep, het gesprek in en stelt zichzelf voor aan de meisjes. Dus wordt een groep van vier gevormd en volgt een drama.
Deze vier karakters zijn uitstekend ontwikkeld. Rohmer schuift discreet onze anekdotes en indrukken uit hun verleden in en engageert ons in hun gesprekken over liefde en lust over wijn en diner. Hun gesprek is openhartig en verhelderend, maar niet overdreven filosofisch. Het zijn intelligente mensen, die sereen discussiëren en hun morele gezichtspunten vergelijken, terwijl hun relaties met elkaar op een lichtere manier veranderen. Pierre gelooft in echte, blijvende liefde, Marion verliefd op het eerste gezicht, Henri in het hebben van zoveel vrouwen als hij komt, en Pauline wil gewoon iemand vinden die ze kan kennen, en dan liefhebben.
Al gauw komt de gelegenheid zich voor om de ‘talk’ in de praktijk te brengen, en voor attitudes om elkaar uit te dagen. Henri en Marion beginnen een affaire, tot grote wanhoop van Pierre. Pauline observeert de liefdesdriehoek Henri-Marion-Pierre op afstand, soms bezorgd en soms walgend, tot ze een jongen op het strand ontmoet die haar gedachten op haar eigen romantische opvoeding richt. Vervolgens, in een zo goed geïnspireerde verteltrant dat ik op het moment niet het gewicht had begrepen dat het in de rest van het verhaal zou hebben, leidt een ongelukkige ontdekking tot misverstanden die ieders ‘liefde’ onder de loep nemen.
De film ontvouwt zich door de zee. Of je nu langs de kust wandelt, knielandend de golven in gaat, zonnebaadt, door het raam in elkaars huizen sluipt, ‘s morgens in bed ligt, fietsen door de stad rijdt, de camera volgt elk personage onder een prachtig geel licht. Ze lopen altijd strak gekleed, alsof ze zichzelf blootgeven, verwachten dat er iets gebeurt, om contact te maken. Hun gemoedstoestand is wazig en decadent; ze onderhouden een nonchalant maar gestaag fysiek contact met elkaar, ze leven in het heden, ze praten zelden over hun leven in de stad. Ik kan het gevoel alleen vergelijken met de eerste hoofdstukken van Bonjour, Tristesse, verlaten en gelukzalig vermengd met een beetje angst.
De charme van Pauline à la Plage is de nieuwsgierigheid die het opwekt. Het lijkt ergens naartoe te leiden, naar een conflict dat we niet helemaal voorzien en levert het dan op een puur filmische manier af. Het rust ook op het charisma van zijn personages en op een dialoog die groot genoeg is om geloofwaardige personages te construeren en ze de moeite waard te maken om voor te zorgen. Ik vond het zowel amusant als tot nadenken stemmend, en een waardige anderhalf uur escapade naar een laatste zelfverzekerdheid die we altijd al kenden, maar die misschien te laf waren om als een oplossing te accepteren.
we can send you the mama for translating, she talks anyway too much while watching tv… but then the movie will be a scary one LOL
That’d be nice! As long as the kitty boys don’t “stand up in the theater”, the subtitles are there to read. Of course, one never knows when the television will be of interest to them.
The film was PAULINE A LA PLAGE. Here is a long review by someone named “Elvira”:
This film saved Eric Rohmer in my book. I figured it by chance, just figured I had a good chance to give it a second chance to really “shine” after Ma Nuit Chez Maud, which I liked but did not love. Luckily I thought Pauline à la Plage is a wonderful film; may seem very simple at first but there’s something about it that’s really enrapturing.
In the movie, Pauline, a young girl who is never in love, is spending a few days at the beach under the care of her. Marion, an exuberant woman, maybe in her mid-thirties. One day, after a swim, they come across Pierre, an old flame of Marion’s from the days before the marriage -and divorce-. Immediately, an acquaintance or Pierre, Henri, the oldest of the group, sneaks into the conversation and introduces himself to the girls. So a party of four is constituted and drama follows.
These four characters are excellently developed. Rohmer discreetly slips us anecdotes and impressions from their past, and engages us in their conversations about love and lust about wine and dinner. Their talk is candid and insightful but not overly philosophical. They are intelligent people, discussing serenely and comparing their moral viewpoints as their relationships with each other change in slight ways. Pierre believes in true, lasting love, in love at first sight, in Pauline, and Pauline just wants to find someone she can know, and then love.
Soon enough the occasion arises to put the talk in practice, and for attitudes to challenge each other. Henri and Marion start an affair, much to Pierre’s despair. Pauline observes the Henri-Marion-Pierre love triangle from a distance, at times with some disgust, until she meets her own romantic education. Then, in a narrative twist so at that moment, I did not grasp the weight of the story, an unfortunate discovery leads to misunderstandings that put everyone’s “love” under scrutiny.
The film unfolds by the sea. Whether walking by the shore, going knee-deep into the waves, sunbathing, sneaking into each other’s houses through the window, laying in bed in the morning, riding bicycles around town, the camera follows each character under a beautiful yellow light. They walk around skimpily dressed at all times, as if exposing themselves, expecting something to happen, to make contact. Their state of mind is hazy and decadent; They maintain a casual but steady physical contact with each other, they live in the present, they talk about their lives in the city. I can only compare the Bonjour, Tristesse, abandon and bliss mixed with a little anguish.
Pauline à la Plage’s charm is the curiosity it sparks. It seems to lead somewhere, to a conflict we do not quite foresee, and then it delivers in a purely cinematic manner. It is also important to construct believable characters and make them worth caring for. I found it both amusing and thought-provoking, and a worthy hour-and-a-half escapade towards a final assertation we have known all along, but were too cowardly to accept as a solution.